Bir Klasik; Jane Eyre

Bugün Jane Eyre’yi yeniden izledim ve kaç defa izlersem izleyeyim, bende o “sanki hiç tanınmıyormuş” havasını hissettirebildi.Bu kitabı ne kadar sevdiğimi, kaç defa okuyup ezberlediğimi söyleyemem; ama baştan sona büyük bir saygıyla kendisini selamladığımı söyleyebilirim.Dizinin bu versiyonuna bayılıyorum; çünkü kitapta olmayan ve olmasını çok çok istediğimiz görüntüleri var.Hani yapımlar kitabı tam yansıtamıyor diye çokça eleştirilir ya, benimkisi de tam tersi aslında..

Rochester, huysuz, çirkin bir adam olarak tasvir edilirken – ki Jane’in de sıklıkla kendisine vurguladığı şeydir- filmde benim gözüme hiç de “olağan yakışıklılığın dışında” bir çirkinlik örneğiymiş gibi gelmedi.Aksine, güldüğünde günüm aydınlandı resmen; zaten şu huyumdan da artık haz etmiyorum, kim gülse bayılıp kalıyorum ekranın başında..Birde kendimizi şartlandırdığımız için midir nedir, adamın sevgisi sanki “görülmesinin” yanı sıra bir de hissediliyor,Jane’e bir muzip bakışı var ki, sanki o bakışı bana atıyor mübarek..

Kitapta anlatılmayan çokça “yakınlaşma” sahnesi var ki, bundan şikayetçi miyim, kesinlikle hayır..Öyle yakınlaşma dediysem de, sadece öpüşüyorlar ama o bile yeter.Bunun dizi versiyonundan daha önce bahsetmiştim biliyorum ama her izleyişimde bir daha bahsedesim geliyor, elimde değil.Belki dizide tek hoşuma gitmeyen kısım, kuzen John’un kitapta anlatıldığı için muhteşem bir yakışıklılığa sahip olmayışıdır.Tabi bu bir kız yorumu olduğundan, bütün ifadelerin yüzeysellikle dolu olmasının okuyan tarafından affedilmesi gerekir.

Şimdi önümdeki hedef; bu dizinin alt yazılı hali elime geçtiği için çoğaltıp izlemek istemeyenlere bile zorla izlettirmek..Mutluyum işte, daha ne diyebilirim ki..

Şimdi önümdeki hedef; bu dizinin alt yazılı hali elime geçtiği için çoğaltıp izlemek istemeyenlere bile zorla izlettirmek..Mutluyum işte, daha ne diyebilirim ki..